در طی سالیان اخیر وقوع جرم و جنایت در آسانسور ها به شدت افزایش پیدا کرده .وقوع چنین حوادثی برای مالکین ساختمان ها وشرکت ها تعهدات سنگینی را در پی خواهد داشت .یکی از راهکار های جلوگیری از وقوع جرم و کاهش آن استفاده از سیستم ویدئوی حفاظتی در داخل آسانسور است .
مشاهده ی ۱۰۰ درصدی داخل آسانسور
ضروری ترین ویژگی سیستم حفاظتی داخل آسانسور مشاهده تمام فضای داخل آن است .از طرف دیگر ویدئوی ضبط شده باید کیفیت و وضوح تصویر بالایی برای تشخیص چهره افراد داشته باشد.
تمام فضای داخل آسانسور با استفاده از دوربینی با میدان دید باز و محفظه نگهدارنده ی مناسب قابل کنترل است.ویدئوی این دوربین برای نمایش زنده به اتاق کنترل,اتاق مدیر و راهرو منتقل میشود و افرادی که قصد سوار شدن به آسانسور را دارند از وضعیت داخل کابین آسانسور از طریق مشاهده ی ویدئو در نمایشگر نصب شده مطلع میشوند.
میدان دید افقی و عمودی دوربین باید به ترتیب ۹۰ و ۷۰ درجه باشد و محور دید آن با هر دیوار و با سقف زاویه ۴۵ درجه داشته باشد .این موقعیت هندسی باعث ایجاد پوشش کامل فضای داخل آسانسور می شود. برای دوربین های داخل اساسور باید از محفظه های نگه دارنده ی مستحکم و تا حد امکان کوچک استفاده شود . نمونه های پر کاربرد محفظه های نگه دارنده از جنس فولاد ضد زنگ وپلی کربنات دوربین را در برابر خرابکاری و دستکاری محافظت میکنند.در برخی از کاربری ها برای برای پنهان سازی زاویه دید دوربین از پنجره های پلاستیکی یا پلی کربناتی یک طرفه استفاده می شود .دوربین های داخل آسانسور باید مشخصات فنی دیگری نیز داشته باشند که از جمله آنها میتوان به محفظه نگه دارنده با قابلیت قفل شدن ,دسترسی اسان به لنز و دوربین برای تعمیرکاران ,پنجره نشکن پلاستیکی و قابل جدا سازی و بیرون اوردن اسان دوربین/لنز به منظور تعمیر و سرویس اشاره کرد . پنجره ی محفظه نگهدارنده باید از آن قابل جداسازی باشد و معمولا برای ساخت آن از پلی کربنات مقاوم در برابر تغییر شکل , عوامل شیمیایی و ضد خش استفاده می شود.ضخامت این پنجره ها معمولا ۶.۳۵ میلیمتر است.
ترکیب های مختلفی از مجموعه ی دوربین / لنز / محفظه نگه دارنده برای نصب در کابین آسانسور استفاده میشود. در این ترکیب ها قسمت عقبی دوربین به گونه ای طراحی میشود که در کنج تلاقی دیوار های کابین با سقف قرار بگیرد و فضای کمتری از آسانسور توسط بخش جلویی آن اشغال شود. برای پوشش فضای استاندارد داخل آسانسور توصیه می شود از لنز های زاویه باز با فاصله کانونی ۳.۵ میلی متر برای حسگر ۱.۲ اینچی ,فاصله کانونی ۲.۸ میلی متر برای حسگر ۱.۳ اینچی و فاصله کانونی ۲.۱ میلی متر برای حسگر ۱.۴ اینچی استفاده شود.با هر یک از این ترکیب ها تقریبا زاویه افقی میدان دید دوربین ۹۰ درجه و زاویه عمودی آن ۷۵ درجه می شود.
در بعضی آسانسور ها دوربین تو کار استفاده می شود . برا یاستفاده از چنین دوربین هایی باید از یک دوربین کوچک استفاده شود و یا لنز و بخش پردازشی و کنترلی انها از هم جدا باشد.روش دیگر استفاده از لنز زاویه قائم است . همانطور که در شکل نشان داده شده است دوربین کوچکی با ابعاد ۵۱.۱۷×۳۱.۷۵×۳۱.۷۵ میلی متر روی دیوار کابین آسانسور یا سقف آن طوری نصب شده است که مسافران فقط لنز آن را میبینند .دوربین هایی که بخش فیلم برداری ان ها از بخش پردازشی جدا هست در دیوار یا سقف کابین آسانسور نصب میشوند و میدان دید انها محدود به لنز هایی با فاصله ی کانونی ۲.۸ ,۲.۵ و یا ۲.۱ میلی متر می شود .
معمولا حاشیه ی ویدئوی سیستم هایی که دوربین انها از لنز زاویه قاءم استفاده میکنند سیاه می شود . اگرچه با استفاده از سیستم هایی با وضوح تصور بالاتر این مشکل حل می شود اما در این سیستم ها قدرت پایین تشخیص چهره مسافران یک مشکل ذاتی است . معمولا معمولا دوربین ها را برای پنهان سازی پشت دیوار های کاذب داخل کابین آسانسور و یا تزئینات داخلی آسانسور نصب میکنند.
source [1]